Zeynep bir pazartesi sabahı dedesiyle

Zeynep bir pazartesi sabahı dedesiyle

Allah, bir daha bu millete İstiklâl Marşı yazdırmasın!

Zeynep bir pazartesi sabahı dedesiyle okula doğru ilerlerken içi içine sığmıyordu. Bu hafta sonunu birlikte geçirmişler, doyasıya eğlenmişlerdi. Şimdi bütün bunları öğretmenine ve arkadaşlarına anlatacaktı. Dedesi tam da okulun kapısına gelmişken duruverdi. Sanki çivilenmiş gibiydi. Zeynep içeri girmek için acele ediyordu. Ama dedesi elini bırakmıyordu.
– Dedeciğim, ne olursun gidelim. Arkadaşlarım İstiklâl Marşı’nı okumaya başladılar bile.
Dedesi kıpırdamadan durmaya devam ediyordu. İstiklâl Marşı bitince Zeynep, dedesinin yanaklarından iki damla yaş süzüldüğünü fark etti.

– Dedeciğim niçin ağlıyorsun?
– Yok bir şey yavrum.
– Niçin kımıldamadan duruyordun?
– İstiklâl Marşı okunuyordu ya kızım.
– Ama biz daha okula girmemiştik.
– Olsun, ben İstiklâl Marşı’nı duyduğum her yerde hazır ol vaziyetine geçerim.
– Sokakta bile mi?
– Evet yavrum, sokakta bile.
– Ama neden?
– İstiklâl Marşı’na saygım çok büyüktür de ondan. Şimdi okula girelim.

Zeynep, arkadaşlarının yanına koşarken dedesinin dudaklarından Mehmet Akif Ersoy’un şu sözleri dökülüyordu:
“Allah, bir daha bu millete İstiklâl Marşı yazdırmasın!”
Yusuf DURSUN