Yemiş bahçesine yakın bir yerde, patikanın hemen kenarında …

Yemiş bahçesine yakın bir yerde, patikanın hemen kenarında …

BİR KUŞ KİRAZI

Yemiş bahçesine yakın bir yerde, patikanın hemen kenarında bir kuş kirazı ağacı bitmişti. Bu ağaç, biraz ötedeki taze fındık ağaçlarının güneş almasını engelliyordu. Uzun bir zaman, onu keseyim mi, kesmeyeyim mi diye düşündüm.

Böylesine güzel bir nimeti yok etmek büyük bir haksızlıkmış gibi geliyordu bana.

Kuş kirazı ağacı, sıradan bir ağaçtan ya da çalıdan çok farklıydı. O, iri gövdeli, dalları dört bir yana yayılan ve güzelliği evimize kadar ulaşan çok hoş kokulu çiçekleriyle hayli zarif bir ağaçtı.

Bir sabah kararımı verdim.

Ona yeterince yaşama şansı vermiştim. Yardımcılarımdan biri sabah mesaisine başladığında ona kuş kirazı ağacını kesmesini söyledim.

Bir süre sonra ben de onun yanına gittim. Oraya vardığımda adamın baltası dallardan birini henüz gövdesinden ayırmıştı. Zavallı ağaççığın canı, baltanın her darbesinde acısını dile getirerek haykırıyordu.

Ben de elime bir balta aldım ve ağaca yanaştım.

Diğer dallarını kesmeye başladım. Baltayı istemeye istemeye vuruyordum ama artık geri dönüş yoktu. Ağacı kesmenin iyi olacağını düşünüyordum. Gövdeyi kökünden ayırdık. İleri doğru attık.

Sonra nasıl olduysa ağacın içinden garip bir ses geldi.

Bu, dayanılmaz bir acı, gözyaşı, burukluk ve haykırışlarla feryat eden birinin sesiydi.

Endişe, korku ve biraz da pişmanlık içinde ağacı son kez kaldırıp biraz daha öteye doğru fırlattık. Ağaç, yürekler parçalayan, hıçkırıklarla dolu bir iç çekişle titredi ve düştü.

Ben ve yardımcım bir süre donup kaldık. Bir süre sonra yardımcım “Ölümü hiç kolay olmadı efendim.” diye pişmanlık dolu bir sesle fısıldadı.

Boğazıma düğümlenen bir şey beni konuşmaktan alıkoydu ve eve varmak için aceleyle geri döndüm. Arkama bakmaya cesaret edemedim.

Tolstoy
Masallar
(Çeviren: Sedat Cereci, Dilek Güler)