Hafta sonu, babamla birlikte alışverişe gitmiştik. Eve dönmek için …

Hafta sonu, babamla birlikte alışverişe gitmiştik. Eve dönmek için …

Adres ve telefon numarası bilme ile ilgili hikayeler

Hafta sonu, babamla birlikte alışverişe gitmiştik. Eve dönmek için otobüs durağına geldiğimizde bir çocuğun etrafında toplanan kalabalığı fark ettik. Çocuk ağlıyor, etrafında toplananlar da onunla konuşmaya çalışıyorlardı.

Benden daha küçük olan bu çocuk durmaksızın ağlıyordu. Anlaşılan kaybolmuştu. Etrafında toplananlar, çocuğa adresini sordular. “Adresini söylersen seni evine götürebiliriz.” dediler. Küçük çocuk söylenenleri duymazlıktan geldi, ağlamaya devam etti.

Çocukla ben bile konuşmaya çalıştım. Ne beni dinledi ne de ağlamaya ara verdi. Çok geçmeden bir polis aracı bulunduğumuz durağa geldi. Araçtan inen polis neler olduğunu sordu. Tam bu anda çocuğun ağlaması birden durdu. Anne ve babasını görmüş kadar sevindi.

Polis amca, küçük çocuğun başını okşadı. Diğerleri gibi ona nerede oturduğunu sordu. Çocuk, “Adresimi söyleyemiyorum ama cebimdeki kâğıtta yazılı.” dedi.

Çocuğun bu sözleri, etrafında toplananları şaşırttı. Kalabalığın arasından bir genç, “Adresini defalarca sorduk, bize söylemedi. Adresini bilsek biz de onu evine götürebilirdik.” dedi. Çocuk, kendinden emin bir tavırla gence yanıt verdi: “Adres bilgilerimi tanımadığım kişilerle paylaşmam ben.”

Çocuğun bu sözleri hepimizi gülümsetti. “Aferin sana.”, “Çocuk haklı.” diyenler oldu. Polis amca, “Haydi, seni evine götürelim.” dediğinde kalabalık da dağıldı.

Bu olayı aileme, öğretmenime ve arkadaşlarıma anlattım. Ev adresimizi, aile büyüklerimin ve öğretmenimin telefon numarasını sözlü olarak ifade etmeyi de öğrendim.